Hikayemiz

Askerlik şubesinden çıktığımda, yapılacaklar listemden biri daha çıkmıştı.. Paylaşmak için annemin çalışıtğı ofise gittiğimde, kapıyı "o" açmıştı.. Sevincin yerini bi anda kocaman bir heyecan aldı.. İçeride kaldığım o 5 dakika, sanki saatler sürmüş, gerginlik tüm bedenimi sarmıştı. Paltomun fermuarını oynarken bozmuş, söylenen her söze güler olmuştum.. Neyse ki dışarı çıkmaları gerekti, o bu kainatta gördüğüm en güzel şeydi..

Aylardan şubat, günlerden ise salı.. Hava bir hayli kapalı, sanırım akşam saat altı suları.. Annesi çağırmış, hızlı atıyor adımlarını.. Telaşlı ve gergindi belki bakışları, ama renk katıyordu o pespembe yanakları.. Gösterişsiz ve karanlık bir yola girmiştik, birkaç adım kalmıştı bitmesine.. Belki bir daha hiç soramamanın korkusu ile, diz çökmüştüm ümitsizce.. "Hayatıma giren son kadın olur musun?" dedim sessizce.. Sustu.. O kocaman gözleriyle ışıl ışıl bakıyor, buz gibi havaya rağmen içimi ısıtıyordu. Tek kelime bile etmemişdi.. Gergindim, sanki bir şey, bi' şey daha.. İşte o an elimi cebime attım, sadece onun parmağına olabilecek kadar küçük o kırmızı kurdeleyi çıkardım. Ama hava öylesine soğuktu ki, onun sıcacık tutan o siyah eldivenlerini çıkarmaya kıyamadım, kurdelesini uzattım.. "Bu senin için.." Ayağa kalktığımda ise sımsıkı sarıldı.. İçim içime sığmıyordu ve tekrarladım; "Bu bi' evet mi?" Dudakları sanki mühürlenmişti, ama kalbi sessizliği bozmak istercesine çarpıyordu.. O an başını hafifçe salladı.. Bu bir "evet"ti..